Aanpak belastingontwijking onwerkbaar voor ontwikkelingslanden

Vrijblijvende aanbevelingen en schadelijke belastingregimes ongemoeid laten tot 2021: de OESO-aanpak van belastingontwijking door multinationals is teleurstellend. Maar dat niet alleen. De aanpak is ook erg ingewikkeld.

Belastingdiensten in ontwikkelingslanden hebben echter beperkte capaciteit. Daarom stel ik in het Financieele Dagblad dat zij gebaat zijn bij eenvoudigere internationale belastingregels.

Een voorbeeld van een relatief eenvoudige regel is de beperking van renteaftrek. Volgens de OESO-aanpak wordt de aftrek beperkt tot een vast percentage van de operationele kasstroom. Als dat percentage streng genoeg is, wordt het een stuk moeilijker voor multinationals om via interne rentebetalingen hun winsten naar belastingparadijzen te verplaatsen. (Er is maar één probleem: OESO-landen konden het niet eens worden over dat percentage.)

Voor andere soorten betalingen die multinationals gebruiken om met hun winsten te schuiven, is de OESO aanpak veel ingewikkelder. Neem bijvoorbeeld licenties voor het gebruik van merkrechten, of vergoedingen voor centrale managementdiensten.  Daarvan moet per geval worden bekeken of de interne verrekenprijs overeenkomt met de werkelijke economische waarde. Dat is voor belastingdiensten in ontwikkelingslanden vaak onbegonnen werk, voor zover het überhaupt mogelijk is.

Tja, dan is het geen wonder dat ontwikkelingsorganisaties kritisch zijn over de OESO-aanpak. Leuker kunnen we het niet maken… en makkelijker, dat is dus ook niet gelukt.